Tissot van Patot

Maria werd katholiek om te kunnen trouwen; Ze trouwden in 1910 in de kerk met alle rituelen en dat leek dan ook een goede start. Op de eerste zondag
na de huwelijkssluiting was Martien op tijd opgestaan en had zich gekleed voor de kerk. Maar zijn vrouw maakte geen aanstalten dat voorbeeld te volgen en op zijn aandrang zich een beetje te haasten kreeg hij te horen dat dat haar echt te ver ging. Ze was dan wel katholiek geworden om te kunnen trouwen, maar daarmee moest de poppenkast toch afgelopen zijn. Hij mocht zo vaak naar de kerk als hij wilde, zij ging niet mee. Zijn enig antwoord hierop moet
geweest zijn: "Dan gaan wij scheiden."
Dit was natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan en het probleem van het jonge paar bleef niet onopgemerkt. Ook Nel hoorde ervan en daar ze zeer begaan was met de situatie trok ze de stoute schoenen aan en ging met Martien en zijn vrouw praten. Als een ware bemiddelaarster trachtte ze de beide partijen tot elkaar te krijgen. Als zij misschien soms wel naar de kerk zou gaan en hij dan zou accepteren soms alleen te gaan . . .
Het werden vele moeizame gesprekken met een door Nel niet bedoeld resultaat. De jonggehuwden hielden beiden vast aan hun standpunt en ze moesten dus wel uit elkaar. Martien had inmiddels nog een andere drijfveer om de scheiding door te zetten. Hij was verliefd geworden op Nel, in wie hij een goede gesprekspartner gevonden bleek te hebben. Martien kreeg uiteindelijk toestemming van de kerk voor de scheiding en was vastbesloten met Nelly te
trouwen. Of er van haar kant sprake was van verliefdheid, daar heeft ze zich nooit over uitgelaten. Wel was het duidelijk dat ze onder de indruk was van zijn charme en zijn sterke persoonlijkheid. Hij was voor haar ook een goede gesprekspartner en beiden waren fanatieke boekverslinders. Ook dat kan een band scheppen.